Konrad Wallenrod, bohater literacki. Wallenrod Konrad Wallenrod to najważniejsza powieść poetycka Adama Mickiewicza. Mówi się, że powstała pod wpływem znajomości poety z dekabrystami – rosyjskimi spiskowcami – planującymi zabić cara. Podstawową bronią każdego spiskowca ….
ZAPRASZAM NA MOJĄ AUKCJĘ KTÓREJ PRZEDMIOTEM JEST KSIĄŻKA" LEKTURY DO MATURY PIEŚŃ O ROLANDZIE "KSIĄŻKA JEST W STANIE PLUS DOBRYM( jak widać na załączonym zdjęciu, zagięta okładka i rogi )W MIĘKKIEJ SUPLEMENTGORĄCO POLECAMZAPRASZAM NA INNE MOJE AUKCJE FHTASJeśli kupiłeś więcej niż jeden przedmiot, skontaktuj się ze mną w celu ustalenia łącznego kosztu na konto w tytule wpłaty podaj swój nick, numer aukcji oraz rodzaj przesyłki, ekonomiczna lub potrzebujesz o coś zapytać skorzystaj z "Zadaj pytanie Sprzedającemu"Jeżeli nie masz zamiaru kupować przedmiotu lub nie zgadzasz się z warunkami aukcji i informacjami zawartymi na stronie "O mnie", to bardzo proszę nie licytujMożliwy odbiór osobisty na terenie KRAKOWA (miejsce podane przeze mnie)NIE ODWOŁUJĘ OFERTNIE KOŃCZĘ AUKCJI PRZED CZASEMNIE SPRZEDAJĘ POZA ALLEGRONIE WYSYŁAM ZA POBRANIEM, TYLKO WPŁATA NA KONTO19748Wiedza do testu maturalnego. Test sprawdzający zrozumienie czytanego tekstu jest obowiązkowym elementem matury pisemnej z polskiego. Ogólnie postrzegany jako ta łatwiejsza część – przecież znakomitą większość odpowiedzi da się wywnioskować z tekstu. Ale nie wszystkie – do pewnej grupy pytań potrzeba wiedzy. Geneza „Pieśń o Rolandzie” powstała na przełomie XI/XII wieku, a więc po około trzystu latach od historycznych wydarzeń, jakie opisuje. Fakty historyczne są w niej potraktowane dość swobodnie, gdyż obok historycznych postaci, występuje szereg fikcyjnych, losy tych rzeczywistych nie pokrywają się z wiadomościami znanymi z kronik, a i szczegółowa topografia uwzględniona w utworze mija się z realiami. Badacze literatury próbowali dociec, w jakich okolicznościach i w jakim celu powstała „Pieśń...”. Doprowadziło to do powstania kilku niezależnych teorii. Romantycy byli przekonani, że „Pieśń o Rolandzie” istniała pierwotnie jako wytwór kultury ludowej, który utrwalił się w tradycji ustnej i następnie został spisany. Epos miałby więc kształtować się stopniowo po wydarzeniach z przełomu VIII/IX wieku, aż do czasu jego spisania na przełomie XI/XII wieku. Wybitny mediewista francuski Joseph Bédier wysunął zupełnie odmienną hipotezę, wedle której „Pieśń o Rolandzie” miała powstać dopiero w XI wieku, na skutek zapotrzebowania na tego typu literaturę w dobie krucjat. W powstaniu dzieła udział mogli mieć zarówno kronikarze, jak i wędrowni żonglerzy oraz klerkowie. Późniejsi badacze problemu podzielili się na dwa obozy, z których jeden, nazwany „indywidualistycznym”, rozwijał koncepcję Bédiera, drugi, „tradycjonalistyczny” upierał się przy ustaleniach wcześniejszych na temat genezy dzieła. Z braku dokładniejszych danych nie ma możliwości ustalenia, która z koncepcji jest tą właściwą. Czas i miejsce akcji Akcja utworu rozgrywa się w czasach panowania Karola Wielkiego, pod koniec VIII wieku. Główny wątek eposu, związany z porażką wojsk straży tylnej Karola Wielkiego w wąwozie w Pirenejach, miał miejsce w 778 roku. Pozostałe sceny rozgrywają w Saragossie oraz Akwizgranie. Motywy Wśród najbardziej wyrazistych i interesujących motywów wymienić należy: motyw zdrady, motyw partnerstwa oraz motyw rycerskiej śmierci. Pierwszy z nich realizowany jest przez postawę Ganelona, który w akcie zemsty na Rolandzie, wydaje tylną straż wojska Franków Saracenom, skutkiem czego wszyscy oni giną w walce. Motyw partnerstwa wiąże się z funkcjonowaniem zwyczaju dobierania się w pary słynnych rycerzy (dwunastu parów). Najdzielniejszymi i najsłynniejszymi parami byli Roland i Oliwier. Gdy ten drugi umiera od ciosu mieczem, Roland wygłasza długą, pełną żalu mowę pożegnalną z partnerem i z wrażenia traci przytomność. Motyw rycerskiej śmierci unaocznia nam scena odejścia Rolanda wprost do nieba w orszaku anielskim. Tuż przed śmiercią, by dobrze się do niej przygotować, Roland błaga Boga o przebaczenie grzechów, bijąc się w pierś. Umiera on z twarzą zwycięsko skierowaną w stronę odjeżdżających Saracenów. Interpretacja „Pieśń o Rolandzie” jest tekstem o charakterze epickim, przypominającym starożytne i średniowieczne eposy. Jednocześnie jednak był on przeznaczony do wykonania ustnego, śpiewanego, dlatego też wyraźnie zarysowane są w nim cechy liryki - przede wszystkim bardzo regularny, rytmiczny i rymowany wiersz (w polskim przekładzie niestety nie można zaobserwować tych zależności). Badacze „Pieśni o Rolandzie”, których rozważania interpretacyjne zebrała Anna Drzewicka, podkreślają niezwykły talent nieznanego autora eposu. Tekst bowiem odznacza się niezwykłym uporządkowaniem strukturalnym. W całości podzielony jest na 291 lais (nieregularnych zwrotek), które tematycznie da się podzielić na cztery obszary: pierwszy - związany ze zdradą Ganelona, drugi - dotyczący bitwy tylnej straży z Saracenami, trzeci - podejmujący temat odwetu Karola Wielkiego i wygranej z emirem oraz czwarty - obejmujący sąd nad Ganelonem. Punktem kulminacyjnym jest śmierć Rolanda. Interesujące są powtórzenia niemal całych lais przy użyciu odmiennych sformułowań (np. nakłanianie Rolanda do zadęcia w róg przez Oliwiera), a także paralele, jak ta z udziałem Rolanda i Ganelona, gdy oboje wskazują na siebie nawzajem jako wykonawców niebezpiecznych w realizacji zadań. Co również jest podkreślane w rozważaniach nad „Pieśnią o Rolandzie”, to kreacja wyjątkowo skomplikowanych psychologicznie postaci. Z jednej strony brakuje w tekście rozbudowanych opisów przeżyć wewnętrznych, jednak reakcje i słowa bohaterów w odpowiedzi na pewne sytuacje wskazują na skomplikowane typy osobowościowe (np. Roland i Ganelon). Bohaterowie Charakterystyka Rolanda Rolanda poznajemy jako nad wyraz mężnego rycerza, ulubieńca Karola Wielkiego. Król kilkakrotnie okazuje wyjątkową troskę o Rolanda, między innymi nie pozwalając mu ruszyć z poselstwem do Saracenów i ubolewając nad tym, że będzie on dowodził wojskom tylnej straży. Ilość wymienionych w tekście miast, zajętych rzekomo przez Rolanda w służbie Karolowi Wielkiemu, tłumaczy przywiązanie władcy dla rycerza. Nieznany jest nam Roland w sytuacjach pozamilitarnych, dlatego jego wygląd również kojarzymy z rycerską zbroją i orężem: Przez wąwozy hiszpańskie jedzie Roland na Wejlantyfie, swym rączym rumaku. Przybrał się w zbroję, która go pięknie zdobi. Jedzie mężny baron, potrząsając włócznią. Do nieba obraca ostrze; do żeleźca przymocował proporzec, całkowicie biały; frędzle biją mu o ręce. Szlachetne jest jego ciało, twarz jasna i roześmiana. Roland jest szanowanym i lubianym człowiekiem, a jednak jego charakter nie jest pozbawiony wad. Największą jego przywarą jest duma i porywczość. To one popychają go do nierozważnych czynów i stanowią ostatecznie przyczynę jego konfliktu z Ganelonem oraz śmierci. Ponieważ jednak Roland był mężnym rycerzem i gorliwym chrześcijaninem, jego dusza została w momencie śmierci natychmiast wzięta do nieba. Opis Ganelona Ganelon to czarny charakter „Pieśni o Rolandzie”. Jest mężnym i dumnym rycerzem, ojczymem Rolanda i gdy ten wskazuje go jako idealną osobę na posła do króla Saracenów, Ganelon przysięga mu zemstę. Jest w swym postanowieniu zawzięty i nie cofnie się przed niczym. W tym celu wchodzi w układ z królem Marsylem i wydaje mu Rolanda, wraz z całym jego wojskiem. W zamian za to zostaje przez saraceńskiego króla hojnie obdarowany. Gdy na końcu jego wina zostaje dowiedziona i staje przed sądem, stwierdza, że miał prawo zemścić się na Rolandzie za jego złośliwość i zniewagę. Poznajemy więc Ganelona z jednej strony jako odważnego rycerza, posłusznego królowi (wszak posłusznie wykonuje powierzoną mu powinność), z drugiej jednak jako zdrajcę, człowieka zawziętego i złośliwego. Dla wyrównania prywatnych zatargów nie waha się narażać swych rodaków i skazywać ich na pewną śmierć. Jego postępowanie zostanie więc surowo ukarane, gdyż zostanie on rozerwany przez pędzące konie. Opis Karola Wielkiego Karol Wielki to roztropny władca. Jest szanowany przez swych podwładnych, ale też i sam ich szanuje. Troszczy się o dobro tych rycerzy, którzy zasłynęli w walce (dwunastu parów) i nie wystawia ich na ryzyko śmierci bez potrzeby. Gdy jednak zostają oni w tylnej straży, płacze i drży w trosce o nich, co świadczy o jego wyjątkowej wrażliwości. W najważniejszych kwestiach Karol Wielki nie podejmuje autorytarnych decyzji, lecz zwołuje swoich wasali i własne decyzje uzależnia od ich stanowiska. Tak dzieje się między innymi w związku z osądem Ganelona. Scena ta jest przy okazji przykładem jego bezwzględnej sprawiedliwości, która nakazuje mu, za przyzwoleniem ogółu, wydać polecenie stracenia w okrutny sposób Ganelona. Karolowi Wielkiemu towarzyszy wciąż postać archanioła Gabriela, który w kluczowych momentach odwiedza króla Franków i podpowiada mu, co powinien zrobić. Król miewa też prorocze sny. Poznajemy go jako starca z siwą brodą, który ma około dwustu lat życia. To wszystko sprawia, że Karol Wielki jest postacią na wpół mityczną. Opis Oliwiera Charakter Oliwiera opisuje bardzo precyzyjnie autor eposu w kilku zdaniach porównujących go z Rolandem: Roland jest mężny, a Oliwier roztropny; obaj mężowie wspaniałego serca. Skoro są na koniu i pod bronią, nigdy ze strachu przed śmiercią nie umkną się od bitwy. Tędzy to są hrabiowie, a słowa ich są harde. Widzimy więc, że Oliwier jako rycerz w niczym nie ustępuje Rolandowi. Jest jego wiernym towarzyszem i tak samo jak on odznacza się odwagą i zacięciem do walki. Udowadnia to zresztą w trakcie bitwy z Saracenami. Dysponuje jednak znacznie większą rozwagą od Rolanda i gdy spostrzega na horyzoncie wojska Saracenów, namawia Rolanda do wezwania króla. W trakcie bitwy nie omieszka zresztą przyjacielowi wypomnieć, że tego nie zrobił, co świadczy również o jego niepokornym charakterze. Opis innych bohaterów Wśród innych postaci występujących w eposie na szczególną uwagę zasługują arcybiskup Turpin, król Marsyl oraz jego żona Bramimonda. Arcybiskup Turpin jest postacią wyjątkowo barwną. Jest on z jednej strony przedstawicielem duchowieństwa, z drugiej dzielnym rycerzem. Obie te role wypełnia z największym poświęceniem. Gdy dochodzi do bitwy z Saracenami, wypełnia najpierw swą kapłańską posługę, udzielając rozgrzeszenia i błogosławieństwa rycerzom, następnie zaś chwyta za miecz i walczy do ostatniej kropli krwi. Nawet, gdy jest już śmiertelnie ranny, w imię walki z niewiernymi, tnie mieczem Saracenów. Król Marsyl to bardzo nieprzewidywalna postać. Typ oszusta, chętnie zwodzi Karola Wielkiego i zamiast wytoczyć mu otwartą walkę, sięga podstępów, by osłabić potężną armię wroga. Chętnie wchodzi w układ z Ganelonem. Niechęć francuskich rycerzy do pełnienia roli posłańca do króla Marsyla pokazuje, jak okrutny był to człowiek. Nawet posłów nie oszczędzał, ścinając im głowy, gdy tylko rzekli słowo niemiłe dla jego uszu. Gdy ponosi klęskę, przeklina swych bogów, co dowodzi jego niekonsekwentnej religijności. Jako wojownik odznacza się jednak ogromną walecznością. Ostatecznie Marsyl umiera na wieść o śmierci emira. Żona Marsyla, Bramimonda, jest jedną z dwóch postaci kobiecych (obok Ody), występujących w utworze. Towarzyszy ona swojemu mężowi w sukcesach i porażkach, rzewnie opłakując te drugie. Jest bardzo oddaną żoną i matką. W ostatnich wersach eposu dowiadujemy się, że Bramimonda, zabrana przez Karola Wielkiego jako branka do Akwizgranu, zaczęła zgłębiać prawdy wiary chrześcijańskiej i przyjęła chrzest, na którym otrzymała imię Julianna. Rozwiń więcej
Interpretacja „Pieśni o Rolandzie”. Fabuła „Pieśni o Rolandzie” koncentruje się na przedstawieniu wydarzeń rozgrywających się w wąwozie Roncevaux. To właśnie tam odbyła się bitwa, w której oddziały dowodzone przez tytułowego bohatera zmierzyły się z armią Saracenów. Roland – tytułowy bohater – jest hrabią iTytuł: Pieśń o Rolandzie Utwór: anonimowy Czas i miejsce akcji: wyprawa Karola Wielkiego w 778r. na Hiszpanię zajętą przez Saracenów Gatunek: chanson de geste Chanson de geste (wymowa: sząsą de żest) ? pieśń o czynach rycerskich, starofrancuski epos rycerski, pisane ku chwale czynów legendarnych i historycznych bohaterów np. Pieśń o Rolandzie, Dzieje Tristana i Izoldy, Pieśń o Nibelungach, Pieśń o Cydzie. Autorzy pieśni są anonimowi. Okres rozkwitu gatunku datuje się na wiek opowiadają o czynach Karola Wielkiego oraz jego syna Ludwika Pobożnego. Utwory układały się w cykle tematyczne: pierwszy królewski dotyczył Karola Wielkiego, drugi Garina z Monglany (historia sławnego rycerz i jego rodu), trzeci zdrajców = Doona z Moguncji (bunty baronów przeciwko królowi). Pieśń o Rolandzie należy do cyklu królewskiego i opiera się na wydarzeniach historycznych. Wydarzenia historyczne a legendarne w Pieśni o Rolandzie: wydarzenia historyczne wydarzenia legendarne Karol Wielki walczył z muzułmanami Wiosną 778 r. król Karol Wielki opanował Pampelune i dokonał oblężenia Saragossy. Nie udało mu się jednak zdobyć muzułmańskiego miasta i po kilku tygodniach zrezygnował z oblężenia. W drodze powrotnej w wąwozie Roncevaux została zaatakowana jego tylna straż, dowodzona przez Rolanda. Karol Wielki powrócił z pomocą napadniętym. Francuzi ponieśli klęskę. Według kronikarza Eincharda Roland był owocem kazirodczego związku Karola Wielkiego i jego siostry, a Ganelon był jej oficjalnym mężem. Karol Wielki walczył z Saracenami (niewiernymi) Roland posiada nadludzką siłę Nadprzyrodzone zjawiska towarzyszące śmierci bohatera Do czasówobecnych zachowało się 7 rękopisów Pieśni o Rolandzie z XII, XIII i XIV w. wszystkie nieco się różnią. Za najdoskonalszy uznaje się rękopis oksfordzki z XII w., który jest kopią oryginału z XI w. Filolog Joseph Bédierdokonał przekładu z języka starofrancuskiego na współczesny. Na tym tłumaczeniu opierał się tłumacząc na polski Tadeusz Boy-Żeleński. Roland jak wzór rycerza średniowiecznego: Francuska Pieśń o Rolandzie jest przykładem rycerskiej epiki średniowiecznej. Gatunek ten szczególnie silnie rozwinął się we Francji. Jego powstanie wiązało się z panującą w średniowieczu kulturą rycerską. Ludzie tego stanu wykształcili charakterystyczne dla siebie normy zachowania w czasie wojen, turniejów, i biesiad. Określały one stosunki rycerzy wobec siebie, władcy, seniora, kobiet a nawet słabych i pokrzywdzonych. Roland był ulubionym rycerzem i jednocześnie siostrzeńcem króla Francji, Karola Wielkiego. Razem z nim brał udział w wyprawie na Hiszpanię. Tam żołnierze walczyli z niewiernymi (poganami). I tam też spotkała hrabię Rolanda śmierć. Tylnia straż, którą dowodził Roland zostaje zaatakowana przez basków. Roland jako przywódca dumnie stawia im czoło, nie prosił o pomoc, nie zadął w róg, gdyż takie postępowanie byłoby niegodne rycerza. Wezwanie o pomoc zostałoby usłyszane przez króla, gdyż nie był jeszcze daleko. Mimo nalegać Oliwiera nie wzywa pomocy, nie pozwala mu na to rycerski honor, bał się utraty dobrego imienia. Wezwanie pomocy oznaczałoby, że się boi. Wraz Rolandem zginęło wielu wiernych i mężnych rycerzy. Honor ? poczucie godności osobistej i honor rodu, były dla niego ważniejsze niż jego życie i życie żołnierzy, a hańba gorsza niż śmierć. Dla sławy i z powodu dumy ryzykował życie swoich żołnierzy. Po czasie jednak, widok ginących rycerzy sprawił, że w końcu zadął w róg, aby tych którzy zginęli miał kto pomścić. Dokonała się w nim wewnętrzna przemiana. Wyraźna gradacja wartości najważniejszych i mniej ważnych umożliwia poprawę zachowania postaci. Dopiero na widok umierających towarzyszy zrozumiał, że honor to odpowiedzialność za podległych mu żołnierzy. Roland ginie śmiercią uświęconą. Śmierć w słusznej sprawie jest zaszczytem i prowadzi do świętości, stanowiła ona zadośćuczynienie za winy hrabiego i zapewniała mu wieczny żywot. Umiera z honorem, po rycersku, otoczony chwałą. Etos rycerski – zachowania i normy występujące wśród rycerzy i przez nich przestrzegane. Najważniejsza była wierność królowi, Bogu i ojczyźnie. Etos rozpowszechniała epika rycerska. Roland stanowi wzorzec rycerza doskonałego. Jest odważny, śmiały, nieugięty w walce, bezwzględny wobec wroga, silny męski, pobożny. Dobry chrześcijanin i lojalny patriota. Ma poczucie rycerskiego honoru, który w średniowieczu rozumiano jako bezgraniczne oddanie i wierność w służbie panu (królowi), ojczyźnie i Bogu oraz jako dbałość o cześć własną i swojego rodu. Nie ucieka z pola bitwy przed nieprzyjacielem, walczy z poganami. Dba o swój miecz i czuje się z nim związany. Zachęca do walki innych i jest dla nich wzorem. Skupiał w sobie wszystkie najważniejsze cechy rycerza. Topos średniowiecznego rycerza: rycerz, który wędruje wciąż w poszukiwaniu przygód, walczy z potworami, broni wdów i sierot, służy swojej ukochanej. Sensem rycerskiego życia jest ciągłe sprawdzanie się, wystawianie na próbę swojego męstwa i szlachetności. Rycerz ? odważny, szlachetny, waleczny, nadludzko silny, sprawny fizycznie, patriota, poświęca się dla Boga, ojczyzny i króla, dla swojej dumy. Jest pobożnym chrześcijaninem. Literatura peretyczna ? utwór prezentujący wzory postępowanie związane z pełnionymi rolami społecznymi, np. Pieśń o Rolandzie ? prezentuje wzór rycerza i władcy. W Pieśni o Rolandzie po raz pierwszy ukazano ojczyznę jako wartość, podkreślono przynależność narodową i uczucia patriotyczne. Patriotyzm objawiał się wiernością królowi i ojczyźnie. Roland był niezwykle oddanym rycerzem. Jego przeciwieństwem jest Ganelon, którzy doprowadził do zasadzki na wojska, zawierając układ z Saracenami. Ideał rycerza jaki uosabiał sobą Roland, wywarł tak wielki wpływ na epokę, że uznajemy go za jeden z trzech ówczesnych wzorców osobowych. Wzór rycerza średniowiecznego: Roland jako wzór rycerza śreniowiecznego był wzorem, który opiewano w wielu pieśniach. Cechy rycerza średniowiecznego: urodzenie arystokratyczne piękny, przystojny i bardzo silny a także doskonale zaopatrzony: piękna zbroja i hełm jego obowiązkiem jest współzawodnictwo i zdobywanie sławy dumny ze zwycięstw przestrzeganie reguł z kodeksu rycerskiego obowiązek dbania o honor swój i pana wierność seniorowi ma damę, którą kocha i dba o jej cześć ma obowiązek bronić słabszych, czyli sieroty, wdowy i ubogich walka w obronie wiary chrześcijańskiej Budowa Pieśni o Rolandzie: Utwór możemy podzielić na trzy części: Ekspozycja – zdrada Ganelona i planowanie zasadzki Punkt kulminacyjny – bitwa i śmierć Rolanda Zakończenie – powrót cesarza do Hiszpanii i zemsta na Saracenach Utwór zbudowano na zasadzie kontrastu: szlachetny Roland a mściwy zdrajca ojczyzny Ganelon pycha Rolanda a rozwaga Oliwiera radość Saracenów ze zwycięstwa nad tylną strażą a rozpacz po klęsce z cesarzem Śmierć Rolanda: Scena śmierci Rolanda jest bardzo rozciągnięta w czasie. Śmierć wielkiego bohatera jest wydarzeniem szczególnym, dlatego jej opis został starannie przemyślany. Każdemu gestowi i słowu Rolanda nadano specjalne znaczenie. scena znaczenie Roland kadzie się twarzą w stronę wrogów Świadectwo męstwa, Roland czuje dumę i wyższość nad Hiszpanami ale jednocześnie jest to znak pojednania z wrogami. Żegna się z mieczem, który znaczył dla niego bardzo wiele, a kiedy okazuje się iż nie da się go złamać, szczerbi go i kładzie się na nim aby nie zdobył go wróg. W mieczu znajdują się relikwie: ząb św. Piotra, krew św. Bazylego, włosy św. Dionizego oraz fragmenty szaty Najświętszej Maryi Panny. Miecz jako znak przynależności do rycerskiego stanu. Roland nie może stracić miecza dla rycerza byłaby to największa hańba. Ząb był symbolem władzy papieskiej. Krew symbolem ślubowania zakonnego. Włosy symbolizują miłość i wierność ojczyźnie a strzępy szaty – powołanie do życia w cnocie. Do końca myśli o ojczyźnie ? Francji, królu i swoich krewnych. Dowód wierności, świadectwo tęsknoty. Modli się, wyznaje grzechy. Znak chrześcijańskiego przygotowania do spotkania z Bogiem. Oddaje Bogu życie ? symbolicznie podnosi w kierunku nieba rękawice. Lennik, zwany również wasalem otrzymywał od swego Pana ziemię i na znak przekazania władzy także rękawice. Życie jak lenno, otrzymane od Boga, które należy oddać w chwili śmierci. Człowiek jest sługą bożym i lennikiem Boga. Umiera na wzgórzu pod sosną. Miejsce śmierci rycerza przypomina Golgotę, miejsce śmierci Jezusa Chrystusa. Po duszę Rolanda zstępują aniołowie: Gabriel, Michał, Herubin i zabierają ją do nieba. Roland zostaje zbawiony jako prawy rycerz, otrzymuje życie wieczne w raju. Sceny batalistyczne są okrutne, sugestywnie plastyczne. Cechuje je duży realizm, zastosowany dla zobrazowania męstwa, tragizmu oraz zapewnienia widzowi dreszczyku emocji. Idealizacja bohatera: Postać Rolanda została w znacznym stopniu przesadzona: lepszy od innych rycerzy podkreślenie wybitnej urody posiadał nadludzką siłę nie odczuwał strachu nie boi się zginąć w obronie wartości, których broni rozbudowana scena śmierci, przemyślane zachowanie bohatera, w ostatnich chwilach zachował się godnie i pobożnie niezwykła śmierć Rolanda, specjalnie z nieba zstąpili aniołowie aby zabrać go do raju. Pomimo wielu pozytywnych cech, posiadał także negatywne, które znajdują się poniżej: cechy pozytywne cechy negatywne odważny wierny przyjaciel patriota, oddany Bogu i swemu Panu honorowy szacunek dla zmarłych (grzebie poległych towarzyszy) postać dynamiczna, potrafi zmienić swoje zdanie i wezwać pomocy nie liczy się ze zdaniem innych jest pyszny i wyniosły ważniejszy jest dla niego własny honor, niż życie żołnierzy dumny i ambitny, mimo próśb przyjaciela nie wzywa pomocy Nawiązania: Orland szalony ? L. Ariost przekład na język polski Tadeusz Boy-Żeleński Symbolika: Miecz Durendal– najcenniejszy atrybut rycerza, obok konia. Często w starożytności nadawano mu imię, np. micz króla Artura – Ekskalibur, miecz Rolanda – Durendal. Roland swój miecz otrzymał na pasowaniu, od Karola Wielkiego. Symbolizuje rycerskość Rolanda, który w chwili śmierci stara się go zniszczyć aby nie został zhańbiony. Róg Olifant – symbol władzy dowódcy. Jego dźwięki wyznaczały moment rozpoczęcia walki i pory posiłków. Roland przed bitwą nie zadął w róg, duma mu na to nie pozwoliła. Dopiero widząc klęskę wzywa pomocy. Koń Wejlantyf – trzeci z atrybutów Rolanda obok rogu i miecza. Bohaterowie utworu: Roland – hrabia, siostrzeniec Karola Wielkiego i jego najodważniejszy rycerz Karol Wielki ? wzór idealnego chrześcijańskiego władcy i rycerza, reprezentuje Boga na ziemi toteż jest mądrym i sprawiedliwym sędzią, odważny i roztropny, broni swojej wiary. Szanuje swoich wasali, dba o nich i przejmuje się ich losem, troszczy się o cały naród. Posiadał władzę duchową i świecką. Wyróżniał się wyglądem miał białą brodę, piękne ciało i dumną postawę. Dzięki snom, wizjom i znakom potrafił podejmować słuszne decyzje. Ganelon ? baron, ojczym Rolanda, żądny władzy. Do zdrady pchnęła go żądza zemsty. Nie liczył się z pogromem rodaków. Na koniec zostaje osądzony i słusznie ukarany – śmierć. Oliwier – przyjaciel Rolanda, nakłania go do wezwania pomocy Turpin – biskup i rycerz, walczy wspólnie z Rolandem i gnie pod jego wodzą Saraceni ? średniowieczna nazwa Arabów, później wszystkich muzułmanów. Anioł Cherubin, święty Michał, święty Gabriel – aniołowie, którzy przyszli po duszę zmarłego. Rycerz średniowiecza a rycerz starożytności: Rycerz średniowiecza Rycerz starożytności na przykładzie: Pieśń o Rolandzie na przykładzie Iliada – Homer podstęp jest haniebny brak strachu walka za wiarę podstęp jest dopuszczalny odczuwanie strachu walka o łupy wyolbrzymienie odwagi i męstwa bohaterów nadludzka siła umiejętne posługiwanie się bronią dbałość o honor i cześć wielka uroda czczenie zmarłych wysokie pochodzenie przyjaźń jako wartość kult broni Plan wydarzeń ?Pieśni o Rolandzie?: Narada u króla Marsyla, propozycja podstępu Narada u Karola Wielkiego i przyjęcie układu Zdrajca Ganelon planuje zasadzkę na Rolanda Armia cesarza wraca do Francji Atak armii Marsyla w wąwozie na tylnią straż dowodzoną przez Rolanda Klęska armii Rolanda, siły wroga były zbyt duże Śmierć Rolanda i pozostałych żołnierzy francuskich Cesarz goni wojsko Marsyla Zwycięska walka cesarza nad Baligantem Zdobycie Saragossy Sąd nad Ganelonem Ukaranie śmiercią Ganelona i jego krewnych Streszczenie ?Pieśni o Rolandzie?: Karol Wielki walczy już 7 lat z Saracenami (poganie) w Hiszpanii. Nie udało mu się jedynie podbić Saragossy. Za namową jednego z wasali król oblężonego miasta Marsyl postanawia zwyciężyć podstępem. Wysyła do Karola Wielkiego posłańców z darami, którzy obiecują w jego imieniu, że jeśli tylko Karol powróci do Francji, Marsyl uda się za nim ochrzci się i złoży mu hołd. Siostrzeniec Karola nie ufa muzułmanom i chce z nimi walczyć. Karol jednak decyduje, że wyśle posłańca, którym zostaje po sugestii Rolanda zostaje jego ojczym Ganelon. Na wieść o tym Ganelon wpada w złość i poprzysięga Rolandowi zemstę. Gdy posłaniec dociera do wroga spiskuje z nim. Oni mają zaatakować tylnią straż króla, a Ganelon zadba aby dowodził nimi Roland. Za sugestią Ganelona Karol wyznacza na dowódcę tylniej straży Rolanda, który od początku domyśla się zdrady a mimo to nie zgadza się by szło z nim więcej wojska, co proponuje Karol. Gdy oddziały Karola przechodziły przez Pireneje Roland był jeszcze w wąwozie. Jego żołnierzy zostało zaatakowanych przez Saracenów. Gdy w sytuacji zorientował się Oliwier poprosił przyjaciela aby zadął w róg. Roland odmówił mimo, że armia cesarza była niedaleko. Gdy po ciężkiej walce Francuzi pokonali pogan, z nowymi siłami nadciągnął król Marsyl. Roland już wie, że nie mają szans zwyciężyć. Jest świadkiem jak gnie wielu jego najlepszych żołnierzy, zaczyna odczuwać poczucie winy, giną przez jego dumę. Zamierza zadąć w róg, od tego pomysłu odwodzi go jednak Oliwier, mówi że wzywanie pomocy teraz byłoby hańbą. Do rozmowy wtrąca się arcybiskup Turpin namawia Rolanda aby zadął w róg, jedynie wtedy cesarz będzie miał możliwość pomścić ich śmierć. Cesarz usłyszawszy róg zdąża na pomoc tylniej straży. Roland w walce rani Marsyla, jego żołnierze widząc to uciekają. Do boju rusza trzecia armia pogan pod przywództwem wuja króla Saragossy. Oliwiera rani włócznia, osuwając się na ziemię rani nieumyśleni Rolanda i umiera. Roland mdleje, gdy dochodzi do siebie zauważa, że oprócz niego przeżył jedynie Gotier z Tum i Turpin. Trąby zwiastują nadejście Karola, poganie słysząc je uciekają. Roland zaciąga ciała poległych aby biskup mógł je pobłogosławić. W wyniku ogromnego wysiłku Roland mdleje, biskup chce podać mu wody ale nie ma już siły, umiera od poniesionych ran. Roland ocknął się, wie że śmierć jest blisko. Ostatkiem sił próbuje zniszczyć swój miecz, wyciąga do Boga prawą rękawicę i umiera. Aniołowie zabierają jego duszę do raju. Cesarz ze swoją armią opłakują poległych i ruszają w pościg za poganami, dokonują zemsty wybijając żołnierzy a Marsyl ucieka okaleczony do Saragossy. Cesarz grzebie poległych rycerzy z wielkimi honorami. Wraz z nowo pozyskanym sojusznikiem emirem Baligantem i jego armią Marsyl przygotowuje się do nowej bitwy. Po ciężkiej walce emir ginie, Francuzi zwyciężają a Marsyl umiera z żalu po porażce. Cesarz zajmuje miasto i chrzci pogan, za wyjątkiem żony Marsyla, chce by Bramimonda nawróciła się z miłości, zabiera ją do Francji. Cesarz wraca do ojczyzny, gdzie w Baye odbywa się pogrzeb Rolanda, Oliwiera i Turpina. Gdy narzeczona Rolanda, Oda dowiaduje się o jego śmierci umiera z żalu. Cesarz sądzi zdrajcę Ganelona i jego baronów. Trzydziestu krewnych wstawia się za nim, jeden z nich deklaruje że będzie walczył z każdym kto nie wierzy w niewinność Genalona. Wyzwanie podejmuje wątły Tiery, wygrywa w pojedynku, co potwierdza winę Ganelona, dokonał się sąd boży. Ganelon i jego krewni ponoszą śmierć. Tu kończy się pieśń, którą turold spisał. (Do dziś nie ma pewności czy ostatnie zdanie wspomina o turolozie autorze, czy też o skrybie przepisującym dzieło). 0TDB.
pieśń o rolandzie opracowanie do matury
